Φωτολόγιο (Photolog)

Ιούνιος 2008. Καλωσορίσατε σε μια ακόμη 'καυτή' χρονιά, για την αγαπημένη μας πρωτεύουσα Αθήνα - και τη χώρα γενικότερα...

Μέσα σε λίγες μέρες, δύο μεγάλες φωτιές σε δύο από τις λιγοστές δασικές εκτάσεις της Αττικής, καθώς και πολλές άλλες φωτιές ανά την Ελλάδα, μας έκαναν το ποδαρικό για φέτος και μας δείχνουν πώς θα προχωρήσει και αυτό το καλοκαίρι. Κι αν η πολιτική προστασία και η πυροσβεστική πήραν το μάθημά τους -όπως φαίνεται και ελπίζουμε- από την κόλαση της Πελοποννήσου και της Εύβοιας την προηγούμενη χρονιά, οι γνωστοί ανεγκέφαλοι, φανερά επηρεασμένοι από την κατάστασή τους -την έλλειψη εγκεφάλου δηλαδή- συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν...

Σε μία χώρα όπως η δική μας, όπου όλα είναι προς πώληση και όλα αγοράζονται, τα δάση δεν θα μπορούσαν να μείνουν έξω από το παζάρι. Η Αθήνα, δεν έγινε η ζούγκλα που όλοι γνωρίζουμε επειδή υπήρχε...χώρος. Τον χώρο τον έκαναν και τον κάνουν χιλιάδες καταπατητές και οικοπεδοφάγοι εδώ και πολλές δεκαετίες, σχεδόν ανενόχλητοι. Η νομοθεσία δεν είναι επαρκής και οι κατά τόπους δήμαρχοι, νομάρχες, βουλευτές αρκούνται τις πιο πολλές φορές στα μεγάλα λόγια και στα...στραβά μάτια. Εεε..."είναι πολλά τα λεφτά Άρη..."

Το κακό είναι οτί τα τελευταία χρόνια, η όρεξη έχει ανοίξει και για άλλες περιοχές της χώρας και είναι κρίμα να βλέπουμε ανθρώπους και δάση να καίγονται στο όνομα μιας εφιαλτικής "οικιστικής ανάπτυξης" και μιας απερίγραπτης αδηφαγίας. Έχουν κάνει σύνθημά τους το "κάρβουνο και τσιμέντο να γίνει" και δεν σταματούν πουθενά αν δεν το κάνουν πραγματικότητα...

Προσωπικά, το ενδιαφέρον μου και η ανησυχία μου είναι περισσότερο για τις "κόκκινες" περιοχές της Ελλάδας -Πελοπόννησος, Νησιά, Κρήτη- παρά για την Αττική. Όταν ο μισός πληθυσμός της χώρας είναι παστωμένος σε ενα μικρό κομμάτι γής, με ελάχιστο πράσινο το οποίο μετά μανίας παλεύουν να το εξαφανίσουν για να προσθέσουν κι άλλο τσιμέντο στο τερατούργημα αυτό που λέγεται Αθήνα, τότε αξίζει να αποτεφρωθεί και το τελευταίο δέντρο της περιοχής. Χρειάζεται να φτάσεις στον πάτο, για να καταλάβεις τι σε έφερε εκεί και να αρχίσεις να ανεβαίνεις και πάλι στην επιφάνεια... Όταν όλη η Αττική θα έχει μείνει γυμνή από δέντρα, όταν οι πολυκατοικίες και οι μεζονέτες θα καλύψουν τα πάντα, πρίν τις καλύψει με τη σειρά του κάποιος χείμαρρος που δεν βρήκε αντίσταση πουθενά στο διάβα του και όταν μία βόλτα στο κέντρο θα ισοδυναμεί με τοξική δηλητηρίαση, ποιός θα καθήσει να προστατέψει τα τσιμέντα?

Γι' αυτό λέω, προστατέψτε ότι είναι ακόμα ζωντανό και αφήστε το τσιμέντο να λιώσει και να κάνει χώρο σε κάτι καινούριο, καθαρό και ανθρώπινο...

Πρώτο post καi μία "απίστευτη" είδηση... Άδοξα έληξε η περιπέτεια της Εθνικής ποδοσφαίρου στα γήπεδα των Αυστροελβετών-και στις διαφημίσεις των χορηγών... Όπως εύστοχα γράφτηκε στους τίτλους τέλους της Ελληνοφρένειας του ΣΚΑΙ, "τελικά το πιό βαρύ όργανο του τσολιά, ήταν η γλώσσα..."

Η ζωή μετά EURO 2004 όμως συνεχίζεται και ελπίζω μόνο να μη βγούν απ'τα λαγούμια τους οι γνωστόι ελληνάρες για να αναλύσουν τα αίτια της συμφοράς που μας βρήκε... Ας το παραδεχτούμε, σαν ομάδα είχαμε, έχουμε και σίγουρα θα έχουμε κάποιες στιγμές που ποδοσφαιρικά θα 'λάμπουμε' αλλά ας μη ξεγελιώμαστε... Δεν γίναμε και Masters of the Universe επείδη γίναμε πρωταθλητές Ευρώπης. Έχουμε ακομα πολύ δρόμο για να φτάσουμε στο επίπεδο χωρών όπως η Γερμανία ή η Άγγλια και δε μιλάω μόνο από τεχνικής πλευράς. Μακάρι το ποδόσφαιρο να λειτουργούσε όπως λειτούργησε το μπάσκετ στην Ελλάδα μετά το '87 αλλά που...

Τώρα έρχεται το Μουντιάλ... Οι προοπτικές είναι καλές αλλά μη κρατάτε και την αναπνοή σας...

Labels: Euro 2008